Eerder dit jaar, de grote luifelkampeerplaats zagen honderden mensen en organisaties deze september de bomen ingaan en in bossen over de hele wereld slapen om geld in te zamelen voor essentieel natuurbehoud. Een van die groepen is de Bob Brown Foundation , die contact opnam met Tentsile om te vragen om boomtenten om ontbossing aan het front te bestrijden. Natuurlijk steunden we hen maar al te graag – bomen redden is waar we goed in zijn. Luister naar Erik Hayward, grassroots-activist en natuurbeschermer van de Bob Brown Foundation, die uitlegt wat er gebeurt in de Tarkine-bossen van Tasmanië.
Als je er nog nooit een hebt gezien, kun je je hem niet voorstellen, totdat hij uit de tas is, uitgestrekt op de golvende bosgrond en totdat jullie allemaal de spanbanden los hebben getrokken. Terwijl hij als een zeil omhoog komt, vult hij de lege ruimte en wordt hij een bijzondere verschijning midden in het regenwoud. Je zou nooit verwachten dat je een drijvende tent tegenkomt op weg naar het kamp van de blokkadebezetting diep in Tarkine op Tasmanië. Takayna, in de taal van de lokale Aboriginals.
De zaden van deze bomen, die dienen als stoïcijnse ankers voor de hoeken van deze Tentsile-constructies, waren net opengebarsten en hadden nieuw leven gewekt in een al oeroud bos, toen koning Hendrik VIII de Engelse troon besteeg en Leonardo Da Vinci en Shakespeare rondliepen. Australië had de woede van het kolonialisme nog niet gevoeld en de Australische Aboriginals liepen vrolijk rond in deze streken.
Er ligt een stapel houtsnippers bij de exportfabriek van Burnie (Tasmanië) ter grootte van de Dune de Pilat in Frankrijk. Dat is de reden voor dit alles.
Liggend in het bladerdak is er een kortstondig uitstel van de benarde situatie in deze bijzondere wildernis. Zolang wij er zijn, blijven de bossen staan.
Alleen de vogels geven een idee van de schaal. Een achtergrond van weelderig groen, natte, verweerde bladeren wordt donkerder door de koude wolken die zwaar boven ons ademen. Zonder deze koude, donkere, natte lucht zou deze plek er niet zijn, of kunnen bestaan als wat het is... een majestueus en magnifiek wild wonderland. Een regenwoud.
Kamperen vlak bij de grond in deze bossen is een voorrecht dat ons begrip te boven gaat. Geen mens heeft ooit het uitzicht vanaf de toppen van deze bijzondere beesten gezien, niemand heeft ooit de bast van deze bloeiende planten aangeraakt terwijl deze zich afpelt om ons te begroeten op onze weg rond de dubbelbolvormige stam, niemand heeft ooit in een kruis in deze boom gezeten en zich afgevraagd of zijn broertje van hiernaast, of zijn zusje ernaast, groter is, of gewoon even oud, 4 eeuwen, 5 eeuwen oud?
Al deze gebieden zijn nu bezegeld, hun lot is bezegeld en er is toestemming gegeven om bruut en systematisch gekapt, met bulldozers te worden verwijderd, gerooid en tot as verbrand te worden. De uiteindelijke bestemming van het hout is om oncontroleerbaar rond te tollen naast wc-brillen over de hele wereld.
Met passie zetten wij ons in voor meer dan alleen bomen en bossen, maar voor klimaatrechtvaardigheid.
Glinsteringen van goudkleurig zonlicht werpen majestueuze schaduwen op de glinsterende bosbodem, zacht en knisperend van mossen, korstmossen en paddenstoelen in onvoorstelbare kleuren. Het warme, gezellige vuur dat woedt, trekt ons allemaal naar binnen en cirkelt eromheen als druïden te midden van af en toe koude regenbuien. Maar toch ziet de groep activisten, klimmers, natuurbeschermers en sympathisanten er zo sterk uit.
De De Bob Brown Foundation is een strijdlustige organisatie die vanuit de basis actie voert en rekent op de betrokkenheid en steun van de gemeenschap om Takayna en andere bedreigde plekken te beschermen.
Wij voelen ons allemaal ontzettend dankbaar voor de steun die wordt verleend om onze wilde gebieden te beschermen. Terwijl we wereldwijd ideeën aandragen voor de bescherming van deze belangrijke ecosystemen, handelen we allemaal uit solidariteit.
Voor de Wild
Hartelijk dank aan Erik Hayward, grassroots-activist bij de Bob Foundation, voor het schrijven van deze blog.
