Karri, Karri Knight: een nacht vol verwondering!

Het was een prachtige, heldere en zonnige septemberdag toen ik op het stoffige Portugese pad in Vale de Canas hurkte en begon te schieten in de top van de hoogste boom van Europa. We hadden meer dan 2090 kilometer gereden van het Verenigd Koninkrijk naar Coimbra om de zeventig meter hoge Eucalyptus diversicolor 'Karri Knight' te beklimmen, en nu moesten we een werplijn over een hoge, stevige tak krijgen om het eerste klimtouw over te halen.

Ik gebruikte een persluchtlanceerinrichting met een tank van drie liter om een ​​werpzak van 30 gram en een werplijn van twee millimeter dik over de zestig meter hoge tak te schieten die we als eerste ankerpunt hadden uitgekozen. Het kostte me tien schoten om de lijn erin te krijgen en smolt een connector van een fietspomp, terwijl we de tank bij elke poging vulden tot 160 psi.

Toen ik de foto's in de aanloop naar de reis bestudeerde, zag de boom er erg hoog en dun uit. We hoopten in het bladerdak te kamperen, maar ik twijfelde of dat wel zou lukken. De realiteit was heel anders, maar zelfs toen we de boom bij aankomst beoordeelden, was het niet duidelijk of we een tent of hangmat in het bladerdak konden opzetten, of dat we extra horizontale touwen aan andere bomen moesten gebruiken om een ​​stabiele structuur te creëren. We zouden moeten wachten op de verandering van perspectief die alleen boomklimmen je biedt.

Vicki maakte de eerste beklimming, gevolgd door Andrew, en ze verankerden vier toegangslijnen zodat het hele team tegelijk kon klimmen. Het was voor hen beiden meteen duidelijk dat de boom een ​​enorm bladerdak had en dat het uitzicht vanaf de grond een bedrieglijk perspectief bood. Er was een perfecte plek om te kamperen op ongeveer vijftig meter hoogte, en een Tentsile kon worden opgezet met alleen het bladerdak van de boom. Dit zou het nieuwe record worden voor een Tentsile in één boom.

De volgende dag verkenden Andrew en Sam de omliggende vallei voor fotografische uitkijkpunten en klommen Vicki en ik. Ik had in juni een achillespeesblessure opgelopen, dus ik had geen acrobatiek gepland, en dit was de eerste boom die ik in maanden had beklommen. En wat een boom! Een enorme, schone, gladde zuil die door zijn eigen sporadische bladerdak rijst als een marmeren pilaar, onderbroken door oude wonden en littekens die de illusie van ouderwetse architectuur alleen maar versterken. Terwijl je omhoog klimt langs de eerste kleine, bossige takken en verder langs de verbindingen van enorme steigertakken, wordt het oppervlak van de schors lichter en helderder tot een bijna porseleinachtig fris wit.

De inheemse Australische eucalyptusbomen in deze vallei werden eind 19e eeuw door de Portugezen geplant voor hout, en ik had gehoord dat ze zo vreemd waren voor de lokale fauna dat er niets in leefde. Het klimmen in de boom leverde weinig bewijs van het tegendeel op. Het is een gemengde zegen, want sommige beestjes die je in bomen tegenkomt, hebben ofwel een steek ofwel een beet die pijn doet en die je beter kunt vermijden. Het enige leven dat we vonden, waren een paar zeer kalme horzels, hommels, een paar zwermen kleine mieren en nachtelijke spinnen. Ik hou niet van horzels, hoewel ik nog nooit gestoken ben, en hun aanwezigheid baarde me grote zorgen. Ik bleef me de hele tijd dat we in de boom zaten zorgen maken. Een paar horzels was altijd om ons heen, die zelfs 's nachts bleven zoemen, maar die geen enkele aandacht aan ons besteedden, op een paar nieuwsgierige voorbijvliegende vogels na. Met de kennis van nu waren ze waarschijnlijk onder invloed van iets in de Eucalyptus en waren ze daar ook erg blij mee.

Andrew en Sam sloten zich bij ons aan na hun verkenning. Dit was Sams allereerste klim in een boom met een touw en harnas. Toen hij op vijftig meter hoogte aankwam en op een tak zat, leek hij te begrijpen waarom we het doen. Sam toonde veel moed en veerkracht om dat punt te bereiken, en we waarderen allemaal zijn vertrouwen in ons toezicht op zijn veiligheid. Een beetje gek doen hielp misschien ook wel!

We stonden op gelijke hoogte met de top van een naburige boom, een Araucaria bidwillii of Bunya Pine, de hoogste in zijn soort ter wereld. De koepel van scherpe, glanzend groene 'naalden' boven de kroon vormde een schril contrast met het skelet van ons huis. Het glinsterde bijna in de zon.

Met wat gepuzzel hebben we de Trillium op een bijna perfecte plek neergezet en ons kamp opgezet. Ik vind het vooral handig om horizontale touwen aan de ankers in de ruwe driehoek van de Tentsile-basis te bevestigen. Zo hebben de klimmers iets om te gebruiken bij het positioneren terwijl ze de basis op de juiste plek kalibreren. Als ze eenmaal binnen zijn, is het veel eenvoudiger om rond te slingeren aan een reddingslijn met de horizontale touwen als leidraad. Met het warme, droge weer dat de hele week zou aanhouden, waren we helemaal klaar om te werken, rusten en spelen op de open Trillium. Van daaruit klommen Andrew en Vicki overal in de boom om alles op te meten en te bekijken. De totale hoogte van de boom werd gemeten op 72,9 meter of 239 voet 2 inch. Bijna een meter hoger dan de meting vanaf de grond in 2010.

Wakker worden op de Tentsile in de hoogste boom van Europa, gehuld in mist, en kijken naar de zon die erdoorheen schijnt en de steile, beboste hellingen van de vallei, de verre huizen en de helderblauwe luchten onthult, zal me altijd bijblijven zolang ik leef. We zijn nu al van plan om terug te gaan naar die prachtige bomen.